Huskytour in Fins Lapland

Buiten het huskycentrum is het gehuil oorverdovend. Tweehonderd husky’s trekken als wilden aan hun kettingen en laten luidkeels horen wat ze willen: voor de slee en ervandoor stuiven! De honderd honden voor onze groep van twintig worden er een voor een uitgepikt en voor een slee gespannen, waarna ze nog harder trekken en nog hoger springen. De flinke haken die de opwippende sleden op hun plaats moeten houden, hebben het zwaar te verduren.

We krijgen allemaal een eigen slee, die we zelf moeten besturen. Dat is een groot woord: de sleden hebben niet eens een stuur! Remmen is het enige wat we kunnen doen. En dat, vertelt de eigenaar, moeten we het eerste deel van de tocht voortdurend doen om de enthousiaste honden enigszins in bedwang te houden. Angstig begin ik me af te vragen waar ik aan begonnen ben. Ben ik wel zwaar genoeg om de rem diep genoeg in de sneeuw te laten schaven en vijf van die dolle beesten in toom te houden? Al bij de uitgang van het complex ligt de eerste scherpe bocht waar je, met hoge snelheid, zo uit kunt vliegen. En direct langs het smalle sledenpaadje staan dennenbomen waar je moeiteloos tegenop kunt knallen. De term ‘avontuurlijke reis’ lijkt hier volkomen op zijn plaats!

Ik mag op mijn slee. Met beide handen pak ik de stang stevig beet. Met mijn volle gewicht ga ik op de rem staan, en op mijn teken wordt de ankerhaak uit de grond verwijderd. Zelfs met twee voeten op de rem weten de honden de slee vooruit te trekken. Voorzichtig verplaats ik een van mijn voeten van de rem naar de treeplank en als een pijl uit een boog vliegen we weg. Ik ga zo ver mogelijk achterover hangen om de remijzers dieper door het ijs te laten schuren, maar nog steeds is de snelheid angstaanjagend. Nog voor de bocht willen mijn husky’s de slee vóór me inhalen, maar door met beide voeten op de rem te gaan staan, kom ik vrijwel tot stilstand. Eén seconde is voldoende, dan til ik mijn ene voet weer op. Zonder kleerscheuren kom ik door de eerste bocht en een lichte opluchting maakt zich van mij meester. Sleerijden is zo gek nog niet. Braaf volgen de dieren het spoor en elkaar, de dennenbomen aan weerskanten van het pad worden minder eng, zelfs aangenaam om te zien. Het remmechanisme heb ik volledig onder controle en ik begin wat te ontspannen. Wel voel ik alle spieren in mijn armen, en ik heb het er warm van gekregen. Sleerijden is hard werken! Gelukkig kan ik al rijdend één hand loslaten om mijn muts af te doen en die samen met mijn handschoenen voor op de slee gooien. We boffen enorm met het weer. Is vijftien graden onder nul in deze tijd van het jaar gebruikelijk, nu genieten we bij één graad onder nul van een heerlijk zonnetje. Omkijkend naar de slee achter me zie ik vijf trouwe husky’s die met de tong uit de bek hun werk doen. En een gelukzalig glimlachende slederijdster.

Na het lange dennenbomenpad komen we uit op een open plek, bedekt met blinkende, ongerepte sneeuw en schitterend om te zien. Wanneer de eerste honden een bocht maken en de rest volgt, krijg ik een prachtig uitzicht op de sliert sleden. Met één hand wurm ik mijn fototoestel uit het tasje. Het afwisselende landschap vormt een waar paradijs. De honden zijn allang stil geworden en hebben een prettig loopritme te pakken. Af en toe kijkt er een naar me om, alsof hij wil vragen of alles naar wens is. Jawel! In de vredige stilte is alleen het geschuif van de slee door de sneeuw te horen en soms het geratel van het hout over het bobbelige ijs. Een gevoel van rust en gelukzaligheid komt over me en één ding weet ik zeker: ik wil nooit meer van mijn slee!

Een bijdrage van Djoserreiziger Coby van Diemen

Bekijk de winterreis Rusland.

 
^{Aan de informatie in deze artikelen en verhalen kunnen geen rechten ontleend worden.}