Mongolië en het verrassende groen van de Orkhon Vallei

Door reisbegeleidster Zinzi Zegers

Het hout in de kachel knispert op de koude morgen. De dauw staat op het witte tentzeil van onze ger. Op de verlaten heuvels graast een groepje yaks in het prille zonlicht. Een riviertje kabbelt langs ons kamp, vogels fluiten en een nomade slijpt zijn pijlen voor de boogschietwedstrijd van festival Nadaam. Het leven voltrekt zich ten midden van grasland, galopperende ruiters en stenen, waarvan niemand weet hoe ze er terecht zijn gekomen.

Het andere gezicht van Mongolië
De Orkhon vallei voldoet niet aan het kale, droge imago van de Mongoolse woestijn. Dit bijzondere gebied huist wolven, aasgieren en kilometerslange rivieren die het groene, bergachtige landschap doorkruisen. De nomaden leven van merrymelk en schapenvlees en trekken elke drie maanden naar een nieuw gebied om hun kuddes naar hartenlust te laten grazen.

Door het vulkanische karakter van het nationale park zijn de wegen nagenoeg onbegaanbaar: puntige vulkaanstenen prikken door autobanden en behoeden de minder avontuurlijken ervan dit afgelegen wonder te bereiken. De weg mag dan hobbelig zijn, de beloning is des te groter. Wanneer de Orkhon waterval in zicht komt, is iedereen stil. Een regenboog maakt het af: het is de zoveelste verrassing tijdens onze rondreis door Mongolië.

IJswater en rotspartijen
Wanneer we naar beneden klauteren via uitstekende rotsen en graspollen, cirkelen de aasgieren boven ons. De yaks grazen onverstoorbaar verder, terwijl ze verkoeling zoeken door te waden in het snelstromende water. De Orkhon waterval maakt een oorverdovend geluid. Kleine druppeltjes zweven in de inmiddels warme zonnestralen.

Zodra ik mijn teen in het water steek, trekt er een rilling door mijn lichaam. Het water is ijskoud. Terwijl grote groepen Mongoolse jongeren verkoeling zoeken onder de gewelddadige straal ijswater, strijk ik neer op een rots op veilige afstand van het natuurgeweld. Ik laat de afgelopen dagen op me inwerken: de magie van de ruimte, het nomadenbestaan en de landschappen die elkaar in razend tempo afwisselen.

De Mongoolse jongeren komen druipend en bibberend uit de rivier. Trots steekt een toeschouwer een fles wodka omhoog. ‘Het is tijd om te proosten’, roept hij terwijl hij de fles aan zijn lippen zet. Het is pas elf uur ’s ochtends, maar dat is geen belemmering voor de verkleumde Mongoliërs met een voorliefde voor vuurwater.

Bekijk onze reizen in Mongolië.