Myanmar: bouwen op dromen

Waar het voormalige Birma niet eens zo lang geleden nog ontoegankelijk was voor toeristen, weten reizigers van over de hele wereld inmiddels hun weg naar Myanmar te vinden. Uitgestrekt van het imposante Himalayagebergte in het noorden tot aan de azuurblauwe Andamanse zee in het zuiden, kent het Aziatische land een sterke mate van diversiteit.

De diversiteit typeert niet alleen het landschap, maar ook de Myanmarese bevolking. Jarenlange confl icten tussen verschillende groeperingen lieten diepe sporen achter in het leven van de 51 miljoen Myanmarezen. UNICEF helpt de kinderen weer naar school. 

Thu Zar Moe is 12 jaar oud. Samen met haar vader en vier zusjes woont ze in Rakhine, een van de armste en meest geïsoleerde delen van Myanmar. De bevolking van Rakhine had al zwaar te lijden onder hevige armoede, toen in 2012 de sociaaleconomische situatie nog verder verslechterde door het geweld dat losbarstte tussen de boeddhistische meerderheid en islamitische minderheden. Thu Zar en haar gezin werden - net als vele andere islamitische families - verdrongen uit hun dorp. Ze werden ondergebracht in een kamp, waar het voorheen zelfvoorzienende gezin ineens volledig aangewezen was op voedselhulp. De moeder van het gezin werd in het kamp ernstig ziek. Doordat de familie geen toegang had tot gezondheidszorg kwam zij te overlijden, en bleef de vader van Thu Zar achter met zijn vijf meisjes. En met al deze ingrijpende veranderingen in het jonge leven van Thu Zar, kon zij ook nog eens niet naar school.  

Geweld door mens en natuur

Veel kinderen in Myanmar worden, net als Thu Zar, door omstandigheden gedwongen hun huis, vertrouwde omgeving en vriendjes en vriendinnetjes achter zich te laten. Myanmar zit middenin een overgangsfase. In 2011 kwam offcieel een einde aan een tijd van militaire bezetting, om ruimte te maken voor een democratisch bestuur. Maar machtsoverdracht alleen is niet voldoende. In de praktijk is de democratisering van een land een tijdrovend proces, en tussen de verschillende groeperingen bestaat nog altijd onrust. Gewapende etnische groepen strijden voor erkenning, prodemocratische groepen strijden tegen de voormalige militaire bezetters, en dan is er ook nog eens sprake van interreligieus geweld tussen boeddhisten en moslims. 

Bovendien wordt Myanmar op regelmatige basis getroffen door natuurrampen zoals overstromingen en cyclonen. De combinatie van het mens- en natuurgeweld, en de extreme armoede in het land, maakt dat 1,3 miljoen Myanmarese kinderen niet naar school gaan. 

Daarbij maakt de helft van de kinderen die wel onderwijs volgen de basisschool niet af. Dit is zorgwekkend. Want onderwijs is niet alleen essentieel voor de ontwikkeling van een kind, maar ook voor de ontwikkeling van het door conflict en natuurgeweld geteisterde Myanmar.  

Peacebuilding education 

Daarom begon UNICEF in Myanmar in 2013 met peacebuilding education, een programma waarmee de VN-kinderrechtenorganisatie er niet alleen voor wil zorgen dat alle kinderen, ongeacht etniciteit, religie of geslacht kwalitatief goed onderwijs kunnen volgen, maar zich bovendien richt op het versterken van de sociale cohesie in het land. De reden dat er steeds weer conflicten ontstaan in Myanmar, is dat de verschillende groeperingen die het land rijk is zich niet erkend voelen. Daarom past UNICEF het curriculum zo aan dat het recht doet aan de diversiteit van álle bevolkingsgroepen. 

Naast de standaard schoolvakken is er volop aandacht voor lokale talen, tradities, literatuur en geschiedenis. Zo leren kinderen niet alleen lezen, rekenen en schrijven, maar ook over elkaar. Op deze manier helpt UNICEF de kinderen om samen één sterke, nieuwe generatie te vormen.  

Dankzij Unicef weer naar school 

En dat is niet alleen heel erg leerzaam, maar ook gewoon heel erg leuk! Tenminste, als je het aan de 11-jarige Hlaing Hlaing Oo vraagt. Haar ouders vertrokken een paar jaar geleden naar Thailand, als arbeidsmigranten. Hlaing en haar broertje bleven achter bij familieleden. In Thailand konden de ouders van Hlaing meer geld verdienen voor hun jonge gezin. Toch kwamen ze terug naar Myanmar, omdat ze liever bij hun kinderen wilden zijn. Dit betekende wel dat zij hun kinderen niet naar school konden sturen. Totdat Hlaing kon beginnen op een door UNICEF gesteunde school.

Op deze school worden avondlessen gegeven voor alle kinderen die niet naar school kunnen, inclusief de kinderen die overdag moeten werken of voor hun jongere broertjes en zusjes moeten zorgen. Hlaing is blij dat ze weer naar school kan. Haar favoriete les? 'De lessen over Myanmar!' Aldus Hlaing. En ook Thu Zar heeft haar studie weer op kunnen pakken. In een tijdelijk leercentrum dat in samenwerking met UNICEF opgezet is in het kamp waar zij woont, volgt zij dagelijks lessen. Tot grote vreugde van Thu Zar: 'Elke ochtend ga ik naar het leercentrum en in de middag lees ik boeken. Ik vind het leuk om talen te leren en ik kan al heel goed Engels lezen en schrijven. Ik weet zeker dat ik dat later goed kan gebruiken.”  

Dromen over later 

Beide meisjes hebben grootse dromen voor de toekomst. En met een goede opleiding hoeft het niet bij dromen te blijven. Zodat zij, en alle leeftijdsgenootjes die dankzij UNICEF naar school kunnen, kunnen bouwen aan de toekomst van Myanmar. In het geval van Hlain zelfs heel letterlijk: ‘Later word ik ingenieur en ga ik allemaal nieuwe gebouwen neerzetten.’ Of wat minder letterlijk, zoals Thu Zar: ‘Als ik later groot ben, ga ik zelf zorgen dat mensen die dat nodig hebben eten krijgen.’  

Djoser en UNICEF - samen sterk voor kinderen 

Al meer dan twintig jaar werken Djoser en UNICEF Nederland samen aan een beter leven en een goede toekomst voor kinderen op reisbestemmingen van Djoser over de hele wereld. Op dit moment steunt UNICEF het onderwijsprogramma in Myanmar. Met behulp van een vrijwillige klantbijdrage per boeking, die Djoser verdubbelt. 

> Djoser en UNICEF