Reisbegeleider bij Djoser: ‘Authentiek Ecuador’

Djoser reisbegeleiders komen op soms in gekke situaties. Dorien neemt je mee naar een markt in Ecuador.

Ik struikel bijna over een jutezak. Niet omdat ik niet op zit te letten, maar de zak verplaatst zich. dan volgt er een dierlijk gekrijs, afkomstig uit de zak. ik loop op de dierenmarkt van saquisili en na een kleine inspectie blijkt er een biggetje in de betreff ende zak te
zitten. om mij heen scharrelen ook grote varkens en zwijnen, en het is een drukte van belang met de vele onderhandelende ecuadorianen in prachtige klederdracht.

Even verderop krijg ik spijt van mijn keuze voor slippers vandaag. Terwijl ik mij tussen de koeien en kalveren door wring duim ik dat geen van de dieren besluit om een onverwachte beweging te maken in de richting van mijn tenen. Behalve wat plakkerige ‘aarde’ blijven mijn tenen gelukkig ongeschonden en ik geniet van het toneel dat zich om mij heen afspeelt. Toneel voor mij, maar normale dagelijkse routine voor de honderden kleurrijke lokale mensen die zich op de markt bevinden. Naast varkens en koeien worden er op de markt ook stieren, paarden en lama’s verkocht. Voor een kleine 70 dollar kun je zo’n schattige kleine lama mee naar huis nemen. Verleidelijk ...

Ik kijk mijn ogen uit. Het merendeel van de marktbezoekers is gekleed in traditionele kleding en dat levert een kleurrijk geheel
op. Want hoe arm iemand hier ook is, aan de kleding zul je dit niet kunnen aflezen. Met name de vrouwen lijken zich te bekommeren m hun kledij waarmee zij laten zien uit welk deel van Ecuador zij komen. De kleur of vorm van het bolhoedje, of zelf de daarop vastgepinde veer, laat zien tot welke gemeenschap zij behoren. Ook de borduursels op de rokken of blouses en de sieraden die de vrouwen dragen hebben een betekenis.

Ik kan het niet laten en gedraag mij als een echte toerist. Camera in de hand en ronddwalen. Ik merk dat mijn aandacht meer uitgaat naar de kleurrijke inheemse bevolking dan naar de dieren. Totdat ik op het aparte gedeelte van de markt stuit waar geen groot vee verkocht wordt, maar allerlei kleine dieren. Honden, katten, konijnen en honderden kippen en kuikentjes zie ik om mij heen. En uiteraard is daar ook de cavia. Manden en zakken vol met cavia’s. "Cinco dollar, cinco dollar, qualqier cuy!" hoor ik roepen. De marktwaar wordt van dichtbij bekeken door geïnteresseerde kopers en vooral van belang lijkt het geslacht van het diertje, want dat wordt continu gecontroleerd. Veel Ecuadoriaanse gezinnen fokken namelijk zelf cavia’s om deze bij  peciale gelegenheden te bereiden en met elkaar op te eten. Een delicatesse dus. Ik geniet. Van alles wat er om mij heen gebeurt. Maar dan begint mijn telefoon te rinkelen en op slag vergeet ik het prachtige schouwspel want een rinkelende telefoon in Ecuador is geen goed teken. Helaas heeft een van mijn groepsleden zijn voet verzwikt en er is een tolk nodig voor het ziekenhuis. Ik stap over een bewegende jutezak heen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en laat de markt voor wat het is.

Dorien